Siostra Leonia Nastał przez wielu nazywana jest polską Teresą od Dzieciątka Jezus. Mistyczne rozmowy z Chrystusem spisywała w swoich poruszających dziennikach duchowych

Mówił do niej sam Jezus! Kim była s. Leonia Nastał?

Archiwum Główne Służebniczek Starowiejskich w Starej Wsi

„Chcę być zakonnicą!”
Przychodzi na świat 8 listopada 1903 roku w Starej Wsi na Podkarpaciu jako Marianna Nastał. Jest drugim w kolejności narodzin dzieckiem, po siostrze Stefanii. Potem rodzi się jeszcze troje, ale dwójka umiera. Rodzice – Katarzyna i Franciszek – są biedni; w roku narodzin Marysi ojciec wyjeżdża na emigrację zarobkową do USA. Spędza tam w sumie osiemnaście lat. Katarzyna sama wychowuje dwie córki. Ubóstwo rodziny jest tak wielkie, że dziewczynki często nie jedzą nic przez cały dzień. Matka dorabia, jak może, najczęściej wynajmując się do pracy w polu, ojciec przysyła pieniądze, ale bardzo nieregularnie. Do pracy najmuje się i Marysia, razem z siostrą tłucze kamienie na budowę drogi.

Najpierw Nastałówny chodzą do ochronki prowadzonej przez siostry służebniczki, potem idą do szkoły ludowej w Starej Wsi, a po jej ukończeniu Marysia, jako bardzo zdolna, kontynuuje naukę w szkole w Brzozowie. Od najmłodszych lat towarzyszy matce w wieczornych modlitwach, chętnie bierze udział w nabożeństwach, a potem żywo angażuje się w życie lokalnego kościoła. Duszpasterstwo prowadzone przez jezuitów daje dobry fundament duchowego życia, koncentrując uwagę dziewczynki na Eucharystii i nabożeństwie do Serca Pana Jezusa i wzbudzając ogromną miłość do Matki Bożej. Mniej więcej w trzecim roku życia Marysia zaczyna odkrywać pragnienie wstąpienia do zakonu, a gdy idzie do szkoły, odsłania je przed pobożną matką. Pierwszy raz prosi o przyjęcie do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi w 1919 roku, zaraz po ukończeniu szóstej klasy. Ma wtedy szesnaście lat i zostaje przyjęta, ale na drodze powołania staje ojciec. Dziewczyna przyjmuje jego wolę, choć pęka jej serce. Korzysta z duchowego wsparcia spowiedników i nieustannie prosi Boga o wypełnienie się Jego woli. Na ostateczną zgodę Franciszka Nastała musi poczekać….

Więcej w książce Agnieszki Bugały „Sekret Świętości”: https://bit.ly/30SnUHf

Wszystko dla Jezusa

We wrześniu 1921 roku Maria Nastał ma osiemnaście lat, a ojciec wciąż nie wyraża zgody na jej wstąpienie do zakonu. Dziewczyna cierpi z powodu jego uporu, ale Jezusa kocha najbardziej na świecie i z myśli o pójściu do zakonu nie rezygnuje nawet na chwilę, więc… W przypływie młodzieńczego szaleństwa decyduje się na wypalenie sobie na piersi rozżarzonym gwoździem monogramu Chrystusa – IHS. Dziś, w dobie samookaleczeń młodzieży, pierwsze opinie psychologów nie byłyby dla dziewczyny zbyt przychylne, ale znając dalsze jej losy, jesteśmy w stanie znaleźć zrozumienie dla tego kroku.

Pełna żaru miłości Jezusa, czyniłam dla Niego wszystko, gotowa na męczeństwo, na każde szaleństwo. Pewnego razu, korzystając z nieobecności rodziców, wypaliłam na piersiach rozżarzonym gwoździem Imię Jezus. Szczęśliwa się czułam – mieć Imię Ukochanego wyryte, wypalone i żyć z Nim już zawsze.

Po tym wydarzeniu Franciszek jeszcze uważniej przygląda się planom córki. Marysia, która wciąż korzysta z kierownictwa ks. Piotra Kutyby, nie tylko unika otwartej konfrontacji z ojcem, lecz także zaskakuje go miłością i serdecznością, nie zrażając się upartą odmową. Ufa spowiednikowi, który potwierdza jej powołanie do życia w zgromadzeniu zakonnym i wskazuje jej zgromadzenie służebniczek.

Ostatecznie do zgromadzenia Sióstr Służebniczek dołączy w grudniu 1925 roku […].

Zgodne są zeznania sióstr co do tego, że Leonia o sobie mówiła niewiele, na co dzień była skupiona, pracowita i cicha. Uśmiech, który nie znikał z jej twarzy, przyciągał jak magnes. Ale przyciągał nie do siebie, ale do Boga. Wszystkie niemal rozmowy z nią dotyczyły Jego. Jak być lepszą zakonnicą, jak lepiej się modlić, jak lepiej pracować, jak lepiej kochać. „Obcując z s. Leonią, było się niejako zmuszonym myśleć o Bogu.

Rozmowy z Jezusem

W sierpniu 1934 roku wyjeżdża do Poznania i znów zamieszkuje w wynajmowanej przez zgromadzenie stancji przy ulicy Wielkie Garbary. Pomaga siostrom biorącym udział w kursach, opiekuje się nimi i wspiera w nauce. Okres poznański, mimo że trwa niespełna cztery lata, jest bardzo intensywnym czasem w życiu s. Leonii. Nie tylko ze względu na pełnioną tu funkcję przełożonej domu, lecz przede wszystkim z powodu mistycznych dialogów, które właśnie w Poznaniu Jezus i Leonia rozpoczną i będą prowadzić aż do końca jej życia. Od 1935 roku, za zgodą spowiednika, mistyczka spisuje dialogi i dokłada w ten sposób kolejny klejnot do skarbca największych mistyków Kościoła, czyli tych, którzy bardzo umiłowali i nie odmówili Jezusowi niczego.

Charakterystycznym rysem życia mistycznego s. Leonii jest „droga niemowlęctwa duchowego”, którą przekazał jej Jezus, a Leonia otrzymała przesłanie po to, aby każda chwila życia Jezusa miała „całe zastępy dusz uwielbiających, kochających i naśladujących Go”, okres niemowlęctwa również. 8 stycznia 1937 roku, gdy w drugą oktawę uroczystości Bożego Narodzenia Pan Jezus pozwala jej przeżyć Jego pierwsze chwile w stajence, Leonia odwiedza Betlejem. To przed nią Jezus odsłania też tajemnicę swego Niemowlęctwa i zobowiązuje ją do opowiedzenia o niej światu, a świat do podążania tą – jak sam nazywa – najkrótszą drogą do świętości. Wybiera Leonię, by towarzyszyła Mu w pierwszych latach spędzonych na ziemi i w specjalny sposób oddała swoje życie na uwielbienie Jego niemowlęctwa. I ona to wybranie przyjmuje.

Pierwsza rozmowa z Jezusem odbywa się 20 maja 1934 roku, w niedzielę Zesłania Ducha Świętego, Bóg wybiera moment na to, aby przemówić do Leonii w taki sposób, którego ona już nigdy nie zapomni. Nie grzmotem i błyskawicami, ale szeptem, w dodatku w ciszy nocy. Pogrążona we śnie Leonia podrywa się na dźwięk głosu. Niby bezdźwięcznego, ale dla niej fizycznie zupełnie słyszalnego. „Miłością wieczną umiłowałem cię”– mówi głos.

Serce zadrżało radośnie, dusza zerwała się jak ptak uskrzydlony ku Bogu, usta wyszeptały: Boże – ja Ciebie też kocham, ale jeżeli to Ty jesteś, pozwól mi zasnąć, bo mnie nie wolno o tej porze rozmawiać z Tobą, ja mam spać do oznaczonej godziny. I zasnęłam, pełna radosnego uniesienia i szczęścia – notuje s. Leonia.

Cuda za sprawą s. Leonii

Po czternastu latach życia w Zgromadzeniu odchodzę do nieba. Ufam, że stamtąd wiele będę mogła pomagać Zgromadzeniu i skołatanej Ojczyźnie – tak brzmiały ostatnie słowa s. Leonii.

Siostra Leonia Nastał umarła 10 stycznia 1940 roku i mimo trwającej wojny od razu zaczęli zgłaszać się ludzie, którzy twierdzili, że święta siostra im pomaga. Przynosili nowiny o tym, że modlili się za jej przyczyną, a modlitwa została wysłuchana. Ze świeżego nagrobka na cmentarzu wciąż ktoś podbierał ziemię i szybko znikały kwiaty.

Świadectwa się nieustannie mnożą. Wzrasta też liczba osób, które przyjeżdżają, aby przy krypcie Leonii prosić w różnych sprawach przez wstawiennictwo tej zmarłej w opinii świętości dziewczyny. We wpisach ksiąg wystawionych w kaplicy powtarzają się prośby o zajście w upragnioną ciążę, o donoszenie zagrożonej ciąży. Oto jedno z nich:

Nadszedł szósty tydzień i niestety dał o sobie znać tak brutalnie, jak wcześniej: krwawieniem. Ponownie szpital, lekarze nie dają żadnych szans, choć serce maluszka jeszcze nie bije. Nie wierzę… Wiem, że nic z tej historii dobrego nie wyniknie. Czytam, modlę się: „Boże, który hojnie nagradzasz pokładaną w Tobie ufność…” [z modlitwy o beatyfikację s. Leonii]. Modlitwę powtarzam dwukrotnie, w każdej chwili zwątpienia, litościwych spojrzeń lekarzy… Dodaję jeszcze: „Jezu ufam Tobie…” i jakikolwiek lęk, ból fizyczny, zwątpienie – mijają. Codziennie maszeruję na fotel ginekologiczny, aby sprawdzić, czy moja córeczka (tak, czuję, że to będzie ona) jeszcze we mnie jest. Aż w końcu słyszę: Serce bije, embrion rośnie! Wychodzę ze szpitala, choć ciąża wciąż jest zagrożona, krwawię. Potem pojawiają się lepsze dni, ustają krwawienia, dzieciątko rośnie, a ja mogę nawet wstać z łóżka… Moja modlitwa do s. Leonii nie ustaje. Znam ją już na pamięć i szepczę kilkanaście razy dziennie. Odnajduję spokój w modlitwie i wierzę, że będzie dobrze. 10 lutego 2011 roku rodzę przez cesarskie cięcie piękną córeczkę, której dajemy na imię Marie (polski odpowiednik imienia Maria). Do dziś lekarze otwierają oczy ze zdumienia, gdy słyszą naszą historię

Pojawia się także wiele próśb o uzdrowienie z nowotworu, o ratowanie rozpadającego się małżeństwa, o pomoc w zdaniu matury i trudnych egzaminów. Zdarza się, że przy krypcie klęczą oboje małżonkowie, czasem w towarzystwie dziadków albo starszych dzieci. Bywa też, że przychodzą rodzice, by prosić o łaskę dla swoich dzieci, które postanawiają się rozwieść. Tych próśb jest coraz więcej i świadectw o skuteczności wstawiennictwa s. Leonii wciąż przybywa.

*fragment pochodzi z książki Agnieszki Bugały „Sekret Świętości. Biografia Służebnicy Bożej s. Leonii Nastał”,

Niżej podziękowanie bpa Jack Kicinskiego CMF dla autorki tej książki:

Pragnę serdecznie podziękować i pogratulować pani Agnieszce Bugale – znanej i cenionej wrocławskiej dziennikarce – za podjęcie tak wspaniałego dzieła, jakim jest ukazanie sekretu świętości Leonii Nastał, dziś służebnicy Bożej. Kiedy zgłębiamy życie naszej kandydatki na ołtarze, odsłania się przed nami obraz wspaniałej postaci nacechowanej wielką otwartością na Boga i drugiego człowieka. Leonia Nastał pokazuje swym życiem, co znaczy Boży upór, jak podejmować trudne zadania, jak dostrzegać Jezusa w drugim człowieku i jak w życiu codziennym stawać się siewcą Bożej miłości.
bp Jacek Kicinski CMF, biskup pomocniczy wrocławski

Agnieszka Bugała – autorka książki „Sekret świętości”, opowiada o niezwykłych wizjach s.Leonii Nastał:
– Czym jest droga niemowlęctwa duchowego?
– W jaki sposób Pan Jezus objawił zakonnicy wizje siebie?
– Jak s. Leonia uczy nas drogi zaufania Panu Bogu?