Święty Stanisław Kostka (1550–1568) powiedział kiedyś pewnemu jezuickiemu towarzyszowi nowicjuszowi:
Wiedz, że gdy kiedyś zachorowałem w Wiedniu, byłem w domu protestanta i gorąco pragnąłem przyjąć Komunię. Oddałem się nabożnie św. Barbarze i gdy moje serce było przepełnione tym pragnieniem, dwaj aniołowie pojawili się w moim pokoju, a wraz z nimi święta męczennica, i jeden z aniołów udzielił mi Komunii
Innym razem, gdy św. Stanisław wędrował pieszo przez Niemcy do Rzymu, zobaczył kościół, który kiedyś był katolicki, a do którego wchodzili wierni, więc zrobił to samo. Święty Stanisław zorientował się, że kościół ten stał się świątynią protestancką. Był tym głęboko dotknięty, ale gorycz zamieniła się w radość, gdy zobaczył zbliżającą się do niego grupę aniołów. Jeden z nich trzymał świętą Hostię. Święty Stanisław padł na kolana i przyjął Komunię bezpośrednio z rąk anioła
Ksiądz Marcello Stanzione, wybitny angelolog w swojej najnowszej książce „9 wtorków na cześć naszego Anioła Stróża” przypomina zapominane przez Kościół, wyjątkowe nabożeństwo do Anioła Stróża
Nabożeństwo 9 wtorków
Aby podziękować naszemu Aniołowi Stróżowi za wszystkie dobrodziejstwa, które nam wyświadczył, i z większą gorliwością prosić o Jego opiekę, proponujemy poświęcić mu dziewięć kolejnych wtorków, w czasie których będziemy się modlić i wzywać go z wdzięcznością i zaufaniem. Wtorek to dzień, który wielu katolików poświęca wspomnieniu aniołów (chociaż wielu innych woli poniedziałki), a dziewięć przywodzi na myśl liczbę chórów anielskich.
Proponuje się, aby w każdy wtorek odmawiać modlitwę wprowadzającą, uczestniczyć we Mszy Świętej i przyjmować Komunię Świętą w intencji dziękczynnej za wielki dar naszego Anioła Stróża. W ciągu dnia jest wskazane częste przywoływanie go, odmawianie modlitwy Aniele Boży lub modlitwa słowami, które spontanicznie podpowiada nam serce.
W tej książce proponujemy czytelnikowi wiele modlitw do aniołów, które można odmawiać w czasie nabożeństwa dziewięciu wtorków.
Siódmy wtorek
Święci i aniołowie
Nabożeństwo do świętych aniołów potężnie pobudza nas do codziennego wznoszenia się ku świętości. Można by napisać encyklopedię o związkach między świętymi a aniołami, ponieważ nieskończona jest liczba świętych chrześcijańskich, którzy żyli w wielkiej zażyłości z duchami niebieskimi.
Święta Teresa z Ávili (1515–1582), wielka reformatorka zakonu karmelitów, doświadczyła licznych spotkań z aniołami. To pierwsza kobieta, która została ogłoszona doktorem Kościoła. Święta Teresa była mistyczką, która doświadczyła najbardziej tajemniczego spotkania człowieka z istotą niebiańską. Rozsławił je wielki rzeźbiarz Bernini, twórca Ekstazy św. Teresy. Hiszpańska mistyczka tak opisuje to zdarzenie:
Widziałam anioła, tuż obok mnie po lewej stronie, w formie cielesnej […]. Nie był duży, ale drobny, bardzo uroczy, jego oblicze [było] tak rozpalone, że wydawał się [należeć] do tych bardzo wzniosłych aniołów, którzy, jak się wydaje, cali płoną. Przypuszczam, że są to ci, których nazywają cherubinami […]. Widziałam go [trzymającego] w dłoniach długą złotą strzałę, a na samej końcówce jej grotu zdawał się [żarzyć płomyk] ognia. Zdawało mi się, że on kilkakrotnie zanurzał ją w moje serce i docierał nią we mnie aż do wnętrzności. Gdy ją wyciągał, wydawało mi się, że wyciąga je wraz z nią, a mnie pozostawiał całą rozpaloną wielką miłością Boga. Ten ból był tak wielki, że wyzwalał we mnie owe pojękiwania, a słodycz, którą wzbudza we mnie ten przeogromny ból, jest tak przewyższająca wszystko, że nie ma [w tym] pragnienia, aby on ustał, ani dusza nie zadowala się niczym mniejszym, jak tylko Bogiem. Nie jest to ból cielesny, ale duchowy, choć i ciało nie przestaje w nim uczestniczyć, a nawet dość znacznie. Są to tak słodkie zaloty, dokonujące się między duszą i Bogiem, że błagam Jego dobroć, aby dał ich zasmakować temu, kto pomyśli, że kłamię*
* Św. Teresa od Jezusa, Księga mojego życia (autobiografia), tłum. D. Wandzioch, W. Ciak ocD, Poznań 2010, rozdz. 29, 13.
Błogosławiona Agnieszka z Montepulciano (1268–1317) dziesięciokrotnie przyjmowała Komunię Świętą z rąk anioła i kilkakrotnie była pocieszana wizjami aniołów, od których otrzymała również nakaz budowy nowego klasztoru. Święta Aniela z Foligno pisała o duchach niebieskich:
Czułam taką radość z powodu obecności aniołów, a ich mowa napełniała mnie tak wielkim szczęściem, że nigdy bym nie uwierzyła, że najświętsi aniołowie są tak życzliwi i zdolni dać duszom takie rozkosze. Modliłam się do aniołów, zwłaszcza do serafinów, a najświętsi opiekunowie powiedzieli mi: teraz przyjmij to, co mają serafini, a będziesz mogła uczestniczyć w ich radości.
Innym razem św. Aniela z Foligno pisała:
Widziałam w duszy dwie zupełnie różne radości: jedna pochodziła od Boga, druga od aniołów i nie były do siebie podobne. Podziwiałam wspaniałość, z jaką Pan był nimi otoczony, i zapytałam, jak się nazywa to, co oglądam. „To są Trony” – powiedział głos. Ich wielość była olśniewająca i nieskończona do tego stopnia, że gdyby liczba i miara nie były prawami stworzenia, uwierzyłabym, że wzniosły tłum przed moimi oczami jest niezliczony i bezgraniczny. Nie widziałam ani początku, ani końca tego tłumu, którego liczba przekracza nasze liczby.
Święty Ignacy Loyola, założyciel Towarzystwa Jezusowego, mówi o aniołach w swojej księdze Ćwiczenia duchowne z 1535 roku. W regułach mających na celu większe rozeznanie duchowe św. Ignacy zauważa: „Jest właściwością Boga i Jego aniołów, że w poruszeniach swoich [w duszy] dają prawdziwą radość i wesele, a usuwają wszelki smutek i zamieszanie, które wprowadza nieprzyjaciel”*. Anioł jest więc dla Ignacego posłańcem prawdziwej harmonii, a kiedy wchodzimy z nim w komunię, radują się ciało i dusza i porzucają wszelkie pęta tkwiące w kruchości naszego stanu. Według św. Ignacego zgodnie z naszą intymną skłonnością do przyjęcia anioła staje się on pocieszycielem lub mścicie- lem, jak pisze w siódmej regule:
* Św. Ignacy Loyola, Ćwiczenia duchowne, tłum. J. Ożóg, Kra- ków 1996, nr 329
W tych, którzy postępują od dobrego ku lepszemu, dobry anioł działa słodko, lekko i łagodnie jak kropla wody, która spływa na gąbkę, zły – gwałtownie, z hałasem i niepokojem, jak kropla wody padająca na kamień. Na tych natomiast, którzy przechodzą ze złego w gorsze, wspomniane duchy oddziałują w sposób odwrotny. Przyczyną tego jest usposobienie duszy przeciwne lub podobne aniołom, o których wyżej była mowa. Kiedy bowiem jest przeciwne, wchodzą one z hałasem, wyraźnie i dostrzegalnie, kiedy natomiast usposobienie duszy jest podobne, wchodzą w milczeniu jak do własnego domu z otwartymi drzwiami*.
* Tamże, nr 335
Innym świętym jezuitą był św. Alojzy Gonzaga (1568–1591). Z jednego z jego pism dowiadujemy się o jego celach i praktykach ku czci świętych aniołów:
Wyobraź sobie, że jesteś wśród dziewięciu chórów anielskich, które modlą się do Boga i śpiewają hymn: Sanctus Deus, Sanctus fortis, Sanctus immortalis, miserere nobis, a powtarzając go jeszcze dziewięć razy, będziesz się z nimi modlić. Szczególnie polecisz się Aniołowi Stróżowi trzy razy dziennie: rano modlitwą Aniele Boży, wieczorem tą samą modlitwą oraz w ciągu dnia, kiedy pójdziesz nawiedzić kościół. Uświadom sobie, że musisz być prowadzony przez swojego anioła jak ślepiec, który nie widząc niebezpieczeństw na drodze, oddaje się całkowicie temu, który prowadzi go za pomocą laski.
Święty Alojzy, wielki wzór czystości, tak bardzo zakochał się w świętych aniołach, że ułożył na ich cześć krótki traktat, w którym zebrał wszystko, co Pismo Święte mówi o tych duchach niebieskich.
Święty Stanisław Kostka (1550–1568) powiedział kiedyś pewnemu jezuickiemu towarzyszowi nowicjuszowi:
Wiedz, że gdy kiedyś zachorowałem w Wiedniu, byłem w domu protestanta i gorąco pragnąłem przyjąć Komunię. Oddałem się nabożnie św. Barbarze i gdy moje serce było przepełnione tym pragnieniem, dwaj aniołowie pojawili się w moim pokoju, a wraz z nimi święta męczennica, i jeden z aniołów udzielił mi Komunii
Innym razem, gdy św. Stanisław wędrował pieszo przez Niemcy do Rzymu, zobaczył kościół, który kiedyś był katolicki, a do którego wchodzili wierni, więc zrobił to samo. Święty Stanisław zorientował się, że kościół ten stał się świątynią protestancką. Był tym głęboko dotknięty, ale gorycz zamieniła się w radość, gdy zobaczył zbliżającą się do niego grupę aniołów. Jeden z nich trzymał świętą Hostię. Święty Stanisław padł na kolana i przyjął Komunię bezpośrednio z rąk anioła.
Święta Róża z Limy (1586–1617) bardzo dobrze znała swojego Anioła Stróża. Niejednokrotnie, gdy była chora, przynosił jej niezbędne lekarstwa.
Święty Filip Nereusz (1515–1595) został uratowany przez swojego Anioła Stróża, który podniósł go wysoko, żeby święty założyciel kapłanów Oratorium nie został stratowany przez powóz ciągnięty przez cztery konie, z szaloną prędkością przejeżdżający wąską uliczką Rzymu. Innym razem św. Filip stanął przed biedakiem, który prosił go o jałmużnę. Święty natychmiast oddał mu wszystkie nieliczne monety, jakie miał, a tamten powiedział z uśmiechem:
„Chciałem tylko poznać twoją hojność” – i zniknął. Jak później zwierzył się św. Filip dwóm znajomym księżom, żebrak był jego Aniołem Stróżem, który uciekł się do tej metody, by tamten lepiej zrozumiał, jak miłosierdzie wobec ubogich jest przyjmowane przez Boga i Jego aniołów. Święty biskup Franciszek Salezy (1576–1622) przed rozpoczęciem homilii zatrzymywał się chwilę i spoglądał na słuchaczy przez kilka minut, a w tym czasie zwracał się do Aniołów Stróżów swoich wiernych, prosząc ich, aby natchnęli jego kazaniami serca słuchaczy.
Święta Małgorzata Maria Alacoque wyznała:
Często byłam pocieszana obecnością mojego wiernego Stróża i byłam przez niego karcona i korygowana. Kiedyś chciałam wtrącić się w rozmowę na temat małżeństwa mojej krewnej. Wtedy dał mi do zrozumienia, że nie jest to godne duszy zakonnej, surowo mnie skarcił i powiedział mi, że jeśli wrócę do zajmowania się podobnymi intrygami, ukryje przede mną swoją twarz.
Święty Jan Bosko, założyciel Towarzystwa Salezjańskiego, pragnąc szerzyć kult duchów niebieskich, napisał prostą broszurkę zatytułowaną Czciciel Anioła Stróża. Nabożeństwo do aniołów było tak dobrze znane św. Janowi Bosko, że pewnego dnia, słysząc grupę robotników śpiewających swoje rytmiczne pieśni, natychmiast się ich nauczył i spisał nuty, a następnie poprosił Silvia Pellicę, aby skomponował kilka wersetów, które byłyby przyjemnymi wezwaniami do Anioła Stróża. Pellico się zgodził, a rezultatem była bardzo popularna piosenka, którą śpiewała młodzież z oratorium.
Jednym z najbardziej znanych chłopców z oratorium ks. Bosko był św. Dominik Savio (1842– 1857). Pewnego razu Raimonda, młodsza siostra św. Dominika, wpadła do stawu. Jej brat wskoczył do wody, mimo że nie umiał pływać. „Skąd wziąłeś siłę?”, pytali go świadkowie tego zdarzenia. „Nie byłem sam”, odpowiedział spokojnie chłopak, „trzymałem Raimondę, a mnie trzymał Anioł Stróż”. Innym razem ze względu na palące lipcowe słońce chłopi we wsi przerwali pracę. Jeden z nich, widząc przechodzącego świętego chłopca, zapytał go: „Nie boisz się iść sam po tych opustoszałych drogach?”. „Nie jestem sam”, odpowiedział św. Dominik Savio. „Nie widzę nikogo z tobą”. „Ty go nie widzisz, a jednak jest: to mój Anioł Stróż”.
Święta Katarzyna Labouré (1806–1876), córka Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo, która rozszerzyła kult Cudownego Medalika, w czasie nocnego spoczynku 18 lipca 1830 roku trzykrotnie usłyszała głos. Nowicjuszka odsunęła zasłonę swojego łóżka i zobaczyła pięknego chłopca ubranego na biało. Jego czoło otaczały świetliste kręgi. Katarzyna od razu zrozumiała, że to dziecko jest jej Aniołem Stróżem. Anioł niebiańskim głosem powiedział do niej: „Przyjdź do kaplicy. Tam czeka na ciebie Najświętsza Dziewica. Będę ci towarzyszył”. Było około godziny dwudziestej trzeciej trzydzieści. Anioł szedł po lewej stronie, towarzysząc s. Labouré w wędrówce przez pomieszczenia klasztoru. Gdy szli, duch niebiański roztaczał wokół siebie promienie światła. Drzwi otwierały się, gdy tylko dotykał ich czubkiem palca, a lampy same się zapalały. Po przybyciu do kaplicy św. Katarzyna Labouré podeszła do balustrady i zaczęła się modlić na kolanach, anioł zaś wszedł do prezbiterium, stanął po lewej stronie od ołtarza i o północy zawołał: „Oto Najświętsza Panna!”. Matka Boża długo rozmawiała ze św. Katarzyną o misji, jaką zakonnica miała wykonać na chwałę Bożą, a potem zniknęła. Siostra Katarzyna wróciła do dormitorium w towarzystwie Anioła Stróża o drugiej w nocy.
Inną świętą, która bardzo dobrze znała swojego Anioła Stróża, była św. Gemma Galgani (1878–1903). Za pośrednictwem swojego anioła, który pełnił funkcję listonosza, przesyłała do Rzymu korespondencję do swojego kierownika duchowego, pasjonisty o. Germano. Święta Gemma pisze: „List, właśnie skończony, oddaję aniołowi. On jest tu obok mnie i czeka”. Listy św. Gemmy w tajemniczy sposób docierały do celu bez pośrednictwa poczty. Pewnego dnia św. Gemmę ogarnął wewnętrzny niepokój, ponieważ jej spowiednik nie był wobec niej zbyt wymagający, ona tymczasem wciąż widziała siebie „pełną grzechów”. Wychodząc z konfesjonału, nie mogła powstrzymać smutku.
Byłam w kościele. Aby mnie uspokoić, podszedł do mnie Anioł Stróż i powiedział te słowa: „Powiedz mi, komu chcesz wierzyć, spowiednikowi czy sobie samej? Spowiednikowi, który jest nieustannie oświecany i wspomagany, który ma wiele zdolności, czy sobie samej, która nie posiadasz nic, nic, nic z tego wszystkiego? O pyszna! — powiedział mi — chcesz być nauczycielką, przewodniczką i kierownikiem spowiednika!”.
Święta Gemma w swoich pamiętnikach ujawnia także szczególną łagodność anioła wobec swojej osoby:
Anioł Stróż nie przestaje nade mną czuwać, pouczać mnie i mądrze mi radzić. Kilka razy dziennie pojawia się i rozmawia ze mną. Wczoraj dotrzymywał mi towarzystwa, kiedy jadłam, ale nie męczył mnie tak, jak robią to inni. Po zjedzeniu nie czułam się dobrze, więc podał mi filiżankę kawy tak dobrej, że natychmiast wyzdrowiałam, a potem pozwolił mi odpocząć chwilę.
Na innej stronie swojego pamiętnika św. Gemma Galgani notuje: „Anioł dał mi do wypicia kilka kropel białego płynu w złotym kieliszku, mówiąc, że to jest lekarstwo, którym lekarz w niebie uzdrawia chorych”. Zakonnica o imieniu Agnieszka wspomina, że pewnego razu św. Gemma poszła sama do innego klasztoru. Matka Agnieszka zganiła ją, a ona powiedziała, że nie była sama – był z nią Anioł Stróż. „Gdzie go zostawiłaś?”, zapytała matka. „A tam, za drzwiami”, powiedziała Gemma. Zakonnica ponownie zapytała: „Zawołasz go?”. Dziewczyna otworzyła drzwi i ręką zaprosiła anioła do środka, a następnie pokazała go m. Agnieszce. Zakonnica nikogo nie zobaczyła. Udały się z dziewczyną do rozmównicy i tam zapytała, jak ukazał się jej anioł. Gemma odpowiedziała: „Nad głową, z rozpostartymi skrzydłami”. Rzeczywistość Anioła Stróża była oczywista dla św. Gemmy, która wierzyła, że ludzie wokół niej też go widzą.
Wraz ze św. Gemmą kończę ten krótki przegląd relacji między aniołami i niektórymi świętymi, przywołując to, co napisał dominikanin Sertillanges: „Istnieje niewątpliwy związek między świętością a istnieniem aniołów, tyle że nikt nigdy nie został świętym, ponieważ widział aniołów, ale widział aniołów, bo został świętym”.
Modlitwa wprowadzająca na każdy wtorek
O mój Święty Aniele, kochający, wierny i oddany towarzyszu mojego życia, wybacz mi obojętność i zaniedbania z przeszłości. Wyproś mi, abym żył teraz w zażyłości z Tobą, a wraz z Tobą w zażyłości z Bogiem, z którym jesteś ściśle zjednoczony. Abym nie przeżył ani jednego dnia bez kontaktu z Tobą, nie przypominając sobie o Twojej obecności, i bym z pełnym zaufaniem uciekał się do Twojej pomocy. Broń mnie przed atakami złych aniołów i przed wieloma niebezpieczeństwami duszy i ciała, które tak często mi zagrażają. Oświecaj mego ducha Twoimi natchnieniami, spraw, by moja miłość do Boga była żarliwsza, okryj mnie swoją potężną opieką. Idź obok mnie, ściśle zjednoczony, i prowadź mnie do nieba, skąd pochodzisz, abym mógł spędzić z Tobą moją wieczność w uszczęśliwiającym posiadaniu Boga. Amen.
Pozostałe modlitwy – do wyboru
Prawie połowę książki zajmują różne modlitwy – oto przykłady:
Akt dziękczynienia Aniołowi
Mój Aniele Stróżu, pozdrawiam Cię i dziękuję Ci. Proszę, byś zechciał się za mnie modlić i wstawiać wtedy, kiedy nie jestem w stanie wypowiedzieć moich modlitw. Racz również w Boskim świetle spotkać się z Aniołami Stróżami tych, których kocham najbardziej, wszystkich tych, którzy są mi bliscy duchowo, aby ich oświecać, chronić, prowadzić. Amen!
Do Świętych Aniołów Stróżów
Pozdrawiam Was, Aniołowie Stróżowie moich rodziców, moich przyjaciół i moich dobroczyńców. Chrońcie ich we wszystkich ich potrzebach. Zjednoczcie się, aby wspierać ich wszystkich i każdego z osobna teraz, przez całe życie, a zwłaszcza w godzinę śmierci.
Pozdrawiam Was, Aniołowie Stróżowie wszystkich tych, którzy rządzą nami w doczesnym porządku. Wyproście dla nich roztropność, siłę i mądrość niezbędne do wypełniania ich ważnych funkcji zgodnie z wolą Bożą i zasadami sprawiedliwości.
Pozdrawiam Was, Aniołowie Stróżowie tego kraju, tego miasta, tego domu i wszystkich jego mieszkańców. Czczę Was i polecam się Waszej łaskawości. Oddalcie od nas skandale, niegodziwości, herezje, grad, burze, pożary, zarazę i inne plagi. O Aniele Pokoju! Wyproś nam pokój, którego świat nie może dać, abyśmy miłowali się nawzajem w sposób chrześcijański i wolni od wszelkiego niebezpieczeństwa i przykrego wypadku kochali Boga i służyli Mu całym naszym sercem, całą duszą i ze wszystkich sił.
Pozdrawiam Was, Aniołowie Stróżowie papieża, biskupów, duchowieństwa, wszystkich zakonów, a przede wszystkim tej diecezji, tej parafii, wszystkich tych, którzy czuwają nad zbawieniem naszych dusz i którzy są odpowiedzialni za to, by nas nauczać i prowadzić po drogach zbawienia. Wyproście im gorliwość, roztropność i świętość konieczne do godnego wykonywania ich posługi.
Pozdrawiam Was wszystkich, Aniołowie Stróżowie. Chciałbym, aby wszyscy ludzie Was poznali, kochali i szanowali. Duchy dobroci, niech wszyscy poznają wreszcie swego Odkupiciela. Módlcie się do Ojca miłosierdzia, aby posłał robotników do swojej winnicy, aby dotknął serc synów zagubionych i rzucił im światło pochodni wiary.
Przyjdźcie, o Święci Aniołowie
Przyjdźcie zatem, o Święci Aniołowie, przyjdźcie, aby uwielbić wśród nas nieskończoną Dobroć! Przyjdźcie odszukać na ziemi to, czego nie możecie znaleźć w niebie. Tam w niebie nie można praktykować miłosierdzia, ponieważ nie ma tam nieszczęśliwych.
Przyjdźcie więc do nas. Tutaj są wszystkie niedole, to jest ich kraj, to jest miejsce ich narodzin. Wszyscy ludzie są więźniami – zerwijcie ich łańcuchy! Wszyscy ludzie są ślepi – przynieście im trochę pięknego światła, które kontemplujecie! Wszyscy ludzie są zagubieni, oszukani iluzją dóbr zmysłowych. Wy, którzy pijecie w samym źródle rozkoszy czystej i duchowej, przelejcie im kilka kropel tej niebiańskiej wody!
Modlitwy o ochronę
naszego snu
O mój Aniele Stróżu, ochroń mnie we śnie. Oddal ode mnie uciążliwe sny i duchy nocy. Zwiąż wroga mojej duszy, aby nic nie zanieczyszczało mojego ciała. Strzeż mojego ducha otwartego na dotknięcia Ducha Bożego, złącz mnie ze sobą, pouczaj mnie. Ożyw siły mojej duszy i mojego ciała. Obym zasnął i obudził się w cieniu Twoich skrzydeł!
w niebezpieczeństwach
O mój drogi Aniele! O mój książę! O drogi przewodniku mojego życia! Rzucam się w Twoje ramiona, odpoczywam spokojnie w Twojej miłości. Miej litość dla mojej duszy tak samo nieśmiertelnej jak Twoja i zdolnej oglądać Boga tak jak Ty. O mój drogi obrońco, nie opuszczaj mnie pośród niebezpieczeństw, które mnie otaczają ze wszystkich stron. Spraw, abym zwyciężył moich wrogów.
Adoracja
Święci Archaniołowie i Święci Aniołowie, którzy co noc przebywacie we wszystkich kościołach świata, aby ofiarować Wasze hołdy, Wasze uwielbienie i Waszą miłość naszemu Panu, przyłączam się do Waszych serc płonących miłością, chociaż jestem tego niegodny. Kochajcie, piękne i żarliwe duchy, kochajcie za mnie Serce Jezusa. Pragnę, aby każde uderzenie mojego serca podczas snu było aktem miłości do Niego. Przyłączam się do wszystkich świętych dusz moich braci i sióstr, wędrowców na tej ziemi tak jak ja, które tej nocy będą gorliwie adorować i miłować Serce Jezusa.
Za dusze w czyśćcu
O mój dobry Aniele! Pozdrawiam bardzo serdecznie Ciebie i Was wszystkich, drodzy Aniołowie, których podopieczni znajdują się w rozżarzonym węglami czyśćcu. Błagam Was, proście Boski Majestat, aby pozwolił Wam odwiedzić ich za mnie, pocieszyć, wzmocnić i uwolnić. Proszę Was, o niebiańskie duchy, abyście ofiarowali Bogu za nich wszystkie moje dobre uczynki, które spełnię do ostatniej chwili mojego życia. Zjednoczcie je z Waszym duchem czystości i uwielbienia oraz ze świętymi dziełami wszystkich błogosławionych.
Przede wszystkim zjednoczcie ten mały dar z nieskończonymi cierpieniami i zasługami Jezusa, łącząc jeszcze ściślej moje czyny z Jego czynami, z czynami Najświętszej Maryi Panny i chwalebnego św. Józefa. Proście ich, aby uświęcili moją małość swoją wielkością i by zjednoczyli to, co im przedstawię, z ich niepojętym skarbem, aby spłacić długi dusz czyśćcowych, zwłaszcza dusz moich krewnych i przyjaciół.
A wy, drogie dusze, zaraz po wejściu do raju pokłońcie się Bogu, aby Go czcić, błogosławić i kochać za mnie. Wyproście mi, który jestem jeszcze na falach wzburzonego morza, nie wiedząc, czy dotrę do portu zbawienia, radość oglądania was wiecznie w niebie. Amen
Zobacz więcej w książce: „9 wtorków na cześć naszego Anioła Stróża”, Wydawnictwo Esprit
Dodaj do ulubionych:
Lubię Wczytywanie…
Wracając do sprawy Medjugorje: nie miałbym tyle zuchwałości, aby publicznie nazwać to, co się tam dzieje, zjawą. Zjawy są zawsze demoniczne i tylko człowiek wielkiej pychy i zadufany w sobie może – prawie z siłą papieskiego autorytetu – określić w ten sposób fenomen tego miejsca. Nie potrafię również zrozumieć, dlaczego niektórzy tak łatwo skreślają Medjugorje, twierdząc, że to, co się tam dzieje, na pewno jest szatańskim działaniem. Jak wiemy, żaden katolik nie jest zobowiązany wierzyć w objawienia prywatne. Nie trzeba uznawać ani Fatimy, ani La Salette, ani Lourdes, ani Gietrzwałdu i wielu innych. Są nawet sanktuaria w Polsce, które nigdy oficjalnie nie były uznane za miejsca objawień Maryi – na przykład Licheń – a jednak nikomu nie przeszkadza, że szczególnie czci się tam Maryję; wprost przeciwnie. Dlaczego więc mielibyśmy je potępiać czy oczerniać. Jeżeli Kościół postanowi, że Medjugorje jest demoniczne, to na pewno tam więcej nie pojadę. Będę posłuszny i cierpliwie poczekam. Czy Kościół może się pomylić w swojej ocenie? W 1959 roku kult Bożego miłosierdzia został całkowicie zakazany przez Watykan i spotkał się ze stanowczym sprzeciwem ówczesnego Episkopatu Polski. Uznano te objawienia za fałszywe, a dzienniczek s. Faustyny i obrazy Jezusa Miłosiernego miały być ukryte i zapomniane. Czy ktoś wówczas miał czelność nazwać to „zjawą Faustyny”? Gdyby nie ks. Wojtyła, późniejszy papież, nie byłoby dzisiaj na pewno św. Faustyny i nabożeństwa do Bożego miłosierdzia. Bóg poradził sobie z błędnym ludzkim myśleniem. Ktoś zapyta: „Czyżby w tamtym czasie zabrakło Kościołowi asystencji Ducha Świętego?”. Myślę, że podobnie może być i z Medjugorje – mocno wierzę, że Bóg sobie poradzi, niezależnie od ludzkich błędów, fałszywych osądów i niechęci.
„…Idąc za Nią, nie schodzisz na manowce, modląc się do Niej nie wpadasz w rozpacz, myśląc o Niej, nie błądzisz…,
wobroniewiary
W obronie Wiary i Tradycji Katolickiej 